REKONSTRUKCJA PIERSI PO AMPUTACJI Z POWODU RAKA GRUCZOŁU PIERSIOWEGO.

[...]

Leczenie raka gruczołu piersiowego nadal jest przede wszystkim leczeniem chirurgicznym

Od lat osiemdziesiątych dwudziestego stulecia stopniowo maleje znaczenie amputacji gruczołu na korzyść tak zwanego leczenia oszczędzającego. Obecnie w niektórych ośrodkach odsetek operacji oszczędzających sięga nawet 80 %. Wszystko to dzięki coraz lepszym metodom wczesnego wykrywania, a przede wszystkim dzięki wprowadzeniu obowiązkowych badań profilaktycznych. W Polsce badania profilaktyczne wczesnego wykrywania raka gruczołu piersiowego metodą mammografii zostały wprowadzone na powszechną skalę dopiero w 2006 r. Program ten objął populację kobiet polskich w wieku 50–69 lat. Mimo szerokiej akcji informacyjnej oraz braku jakiejkolwiek odpłatności do dzisiaj nie uzyskano szerokiego odzewu społecznego. W województwach Polski przodujących pod względem liczby zgłaszających się na badanie kobiet wartość ta sięga jedynie 40 % zaproszonych na mammografię. Jest to sytuacja niezrozumiała w czasie, gdy powszechnie krytykuje się działania służby zdrowia na polu wczesnego wykrywania chorób. Dlatego należy wykorzystać wszystkie dostępne drogi informowania kobiet o istnieniu takiej możliwości bezpłatnej diagnostyki.

Tylko masowy, przekraczający 70 % zgłaszalności udział kobiet przełoży się na sukces Narodowego Programu Zwalczania Raka polegający na zmniejszeniu umieralności.

Oprócz powyższych przyczyn istnieją też inne, medyczne sprawiające, że amputacja gruczołu piersiowego pozostaje nadal metodą z wyboru w leczeniu raka. Najczęściej dotyczy to przypadków nowotworów wieloogniskowych (kilka guzków w tej samej piersi), zlokalizowanych centralnie, uwarunkowanych genetycznie oraz w sytuacji małych piersi, gdy częściowe wycięcie piersi w efekcie daje zły efekt kosmetyczny. Ponadto żyje bardzo duża grupa kobiet, które przebyły leczenie w czasie, gdy oszczędzanie piersi nie było jeszcze tak popularne. Wiele z nich przeżyło długie lata bez nawrotu choroby, ponosząc duże cierpienie psychiczne z powodu braku piersi. Amputacja piersi z powodu raka obok niewątpliwego kalectwa fizycznego, wywołuje najczęściej również głęboki uraz psychiczny.

Utrata piersi – symbolu kobiecości i macierzyństwa, może rodzić obawy o brak akceptacji ze strony partnera, brak możliwości pełnego korzystania z wypoczynku i zabawy. U kobiety powstać może poczucie niepełnej wartości. Stan ten jest dodatkowym obciążeniem psychicznym przy i tak istniejącej, zrozumiałej obawie o życie. Zniekształcenie powstałe po odjęciu sutka przypomina ciągle o przebytej, zagrażającej życiu chorobie, a sam fakt zeszpecenia wywołuje u wielu kobiet silną depresję.

Pozytywny wpływ operacji odtwórczych na jakość życia kobiet po mastektomii jest obecnie powszechnie uznany.

Dlatego też wskazania do wykonywania odtwórczych operacji piersi są przede wszystkim natury psychologicznej. Istnieją też wskazania natury anatomicznej. Przede wszystkim chodzi tu o wyrównanie obciążenia kręgosłupa oraz poprawę odpływu chłonki z kończyny górnej, często zaburzonego ze względu na usunięcie pachowych węzłów chłonnych. Rola lekarza polega na tym, aby poinformować chorą o możliwościach rekonstrukcji. Na początku należy nawet ograniczyć się do zupełnie wstępnych informacji tak, aby jedynie zainteresować chorą. Wydaje się, że wdawanie się w szczegóły operacji rekonstrukcyjnej na samym początku może wręcz odstraszyć kobietę od podjęcia takiej decyzji.  Operacje rekonstrukcyjne, a szczególnie te z wykorzystaniem własnych tkanek są dość skomplikowane. W sytuacji przejścia wcześniej zabiegu amputacji perspektywa kolejnej operacji może być deprymująca. To kobieta sama powinna świadomie podjąć decyzję o przeprowadzeniu u niej zabiegu rekonstrukcyjnego, bez jakiejkolwiek presji ze strony lekarza. [...]

Więcej na : Zwrotnik Raka